Essay van een arts-epidemioloog: “Wat ik heb meegemaakt tijdens de eerste coronagolf was traumatisch.”
Dat er tijdens de coronacrisis veel mis is gegaan wordt steeds duidelijker. Het coronabeleid en de door de overheid gecreëerde angst en paniek zijn een aanslag geweest op de publieke gezondheid. Bijvoorbeeld door uitgestelde en veranderde zorg in ziekenhuizen. Voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering werkte tijdens de eerste coronagolf in een groot academisch centrum waar hij de corona-gevallen moest tellen en duiden en zag het voor zijn ogen gebeuren. Hij trok aan de bel, bij het ziekenhuis, bij de IGJ, maar werd niet gehoord. Daarom maakte hij een manuscript van zijn verhaal. “Ik wil niet medeplichtig zijn aan deze misdaad. Als de IGJ niet wil luisteren, dan vertel ik het wel op een andere manier.”
Ooggetuigenverslag van een bezorgde arts-epidemioloog tijdens de eerste coronagolf
De coronapandemie leidde tot grote paniek en onzekerheid. Niet in de laatste plaats bij artsen en zorgpersoneel, die geconfronteerd werden met een nieuwe ziekte en onder onbekende, zware omstandigheden hun werk moesten doen. De ziekenhuizen en IC’s werden overspoeld met coronapatiënten. Maar was dat eigenlijk wel zo? Een bezorgde arts-epidemioloog die tijdens de eerste coronagolf betrokken was bij de zorg op de Eerste Hulp in het ziekenhuis zette vraagtekens bij wat hij zag gebeuren. Een melding bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) werd terzijde geschoven. Hij leverde een ooggetuigenverslag aan BVNL.
