Het Nederlandse slavernijverleden is een zwarte bladzijde in onze geschiedenis. Erkenning van die fout is op zijn plaats. Maar miljarden kostende herstelbetalingen en een ‘bewustwordingsfonds’ zijn weinig anders dan door geld gedreven woke-isme. Daarvoor moet de Staats zich niet lenen.
Historische context
Vandaag debatteert de Tweede Kamer over de excuses voor het slavernijverleden. Hoewel Nederland inderdaad haar historische fouten niet onder het tapijt moet vegen, moeten deze wel altijd in de context van die historie worden geplaatst. Niemand die op dit moment leeft in Nederland is ooit tot slaaf gemaakt, of heeft ooit slaven gehad. “Waar gaan wij nog meer allemaal excuses voor maken, of voor eisen?” vraagt Wybren van Haga zich af. “De 80-jarige oorlog met Spanje? De rooftochten van de Vikingen?”
Slachtoffercultus
Wat BVNL moet wij waken door een cultus van slachtofferschap, waarbij geld gedreven woke-isme een grote rol gaat spelen. Van financiële compensatie voor iets dat vele generaties geleden is gebeurd, kan dan ook geen sprake zijn. De Nederlandse burger van nu mag niet opdraaien voor iets dat de Nederlandse Staat van toen heeft gedaan. Waar wel iedereen heden ten dage wat aan heeft zijn goede handelsbetrekkingen met Suriname. Laten wij ons dan ook concentreren op de relatie van vandaag, in plaats van op die van gisteren.
Dít kabinet veroorzaakt in het hier en nu allerhande crises en maakt daarmee vele slachtoffers. De gevolgen van de energiecrisis, de woningcrisis, de stikstofcrisis, de coronamaatregelen, en de onterechte uithuisplaatsingen van duizenden kinderen zullen waarschijnlijk nog generaties lang voelbaar zijn. Dáár moet het kabinet wat aan doen. En excuses voor al deze ellende zijn nu al op zijn plaats.
