Discriminatie als deuginstrument. Maar identiteitspolitiek is net zo verkeerd

Racisme en discriminatie zijn tegen de wet en moeten hard bestreden worden. Maar heden ten dage lijkt zo ongeveer alles wel discriminatie. BVNL bedrijft liever geen identiteitspolitiek. Dat is namelijk ook gewoon discrimineren. Maar dan politiek correct.

Discriminatiekaart als wapen
Discriminatie is een strafbaar feit en bovendien in strijd met de Grondwet. In Nederland mag dan ook niet getolereerd worden dat iemand op basis van zijn afkomst, kleur, gender, seksuele voorkeur, medische status, opleiding, of wat voor kenmerk dan ook wordt benadeeld, beledigd, of uitgesloten. Het is buitengewoon tragisch en zorgelijk dat dat in onze samenleving desondanks nog altijd gebeurt. Dat er wijken zijn in Amsterdam waar Joodse mensen hun keppeltje niet durven te dragen, dat vrouwen geen korte rokjes aan kunnen hebben zonder uitgescholden of seksueel geïntimideerd te worden, dat homo’s op sommige plekken niet hand in hand over straat kunnen zonder gevaar te lopen, dat sommige mensen op basis van hun achternaam een baan mislopen, is onacceptabel. Maar de discriminatiekaart wordt tegenwoordig meer getrokken als wapen in de slag om de doorgeschoten politiek correcte samenleving, dan als instrument om echte ongelijkheid te bestrijden. Want wat niet woke is, is dús discriminatie. En wíe niet woke is, deugt dus niet.

Gekleurde mensen tellen
Er is een trend gaande van policolor, woke, diversiteitsquta en identity politics, waarbij discriminatie wordt gebruikt als strafinstrument. Met als ultieme sanctie het zogenaamde ‘cancellen’. En ook dat is discriminatie. Discriminatie om te deugen. Want ben je een racist als je benoemt dat wij in Nederland veel problemen hebben met migranten van buiten Europa? Ben je een seksist, als je het onzin vindt dat bedrijven een vrouwenquotum instellen? Is het discriminatie als er geen streefgetal is voor mensen van kleur op de werkvloer? Want wat betekent dat? Moeten we dan echt gekleurde mensen gaan tellen? Gaan we daadwerkelijk gekwalificeerde kandidaten afwijzen voor een baan, omdat zij geen genderneutrale islamitische mensen in een rolstoel zijn? De cancelcultuur viert hoogtij en de mensen die het hardst schreeuwen over discriminatie doen er hardst aan mee.

Geen hokjes
BVNL ziet iedereen als een individu, met individuele eigenschappen, kwaliteiten en verantwoordelijkheden. Niet als onderdeel van een hokje, een gepredestineerde groep op grond van geslacht, geaardheid, afkomst, of dan ook. En iedereen heeft wel iets waar hij op wordt aangekeken. Iedereen wordt in zijn leven wel op grond van iets ‘gediscrimineerd’. Ouderen moeten op de arbeidsmarkt wat meer hun best doen dan jongeren. Aantrekkelijke mensen krijgen makkelijker een date dan mensen die qua uiterlijk wat minder bedeeld zijn. Blonde vrouwen worden minder snel serieus genomen dan brunettes. Lange mensen krijgen meer aanzien dan kleintjes. Dat is niet altijd leuk, of terecht. Maar verwachten dat jij privileges krijgt op basis van persoonlijke kernmerken, omdat jij vindt dat je benadeeld wordt op basis van persoonlijke kernmerken, is op z’n zachtst gezegd behoorlijk misplaatst.

Woke veroorzaakt verdeeldheid en xenofobie
Nederland is een land van tere zieltjes geworden. Van mensen die om het minste of geringste ‘gekwetst’ zijn en groepen in de samenleving die eisen dat zij op maat behandeld worden, ten koste van andere groepen. Discriminatie is een deuginstrument geworden, dat exact doet wat het juist zegt te bestrijden. We moeten stoppen met het faciliteren van de militante woke-kliek, want die werkt verdeeldheid en xenofobie alleen maar in de hand. Er is inmiddels een compleet ambtelijk en bestuurlijk bouwwerk opgetuigd rondom de discriminatiecultus, dat alleen maar leidt tot verdere verwijdering in de samenleving. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. En dat is geen racistische uitdrukking die uit het Nederlands vocabulaire geschrapt zou moeten worden, maar gewoon de waarheid.

Lees ook de column van Olaf Ephraim over dit onderwerp op NieuwRechts.nl.