Een groep asielzoekers die verblijven op een vluchtelingenboot in Meppel zijn in hongerstaking gegaan. Zij willen liever geld, in plaats van eten en spullen. BVNL vindt dat er een grens zit aan de eisen die gesteld kunnen worden door immigranten.
Roeien met de riemen die je hebt
Je vaderland moeten ontvluchten is iets dat niemand ooit zou moeten meemaken. En opgevangen worden in een ander land betekent niet dat je dan geen rechten meer hebt, of wensen kunt uiten. Maar protesteren tegen adequate hulp, simpelweg omdat je niet precies krijgt wat je het liefst zou willen hebben, getuigt van weinig dankbaarheid en realiteitszin. De mannen in hongerstaking op de vluchtelingenboot in Meppel vinden dat zij niet goed genoeg behandeld worden door het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) en de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), omdat zij geen geld krijgen om eten en spullen van hun eigen voorkeur van te kopen. In plaats daarvan krijgen zij drie maaltijden per dag en krijgen zij middelen zoals tandenborstels door de opvangorganisaties verstrekt. Je zou denken dat je daar als vluchteling blij mee bent. Natuurlijk wil iedereen liever zijn eigen leven vormgeven. Niemand wil overgeleverd zijn. Maar soms moet je roeien met de riemen die hebt. Helemaal als dat betaald wordt uit de portemonnee van je gastheer.
Geen bodemloze put
De enorme stroom immigranten die jaarlijks ons land binnenkomt kost Nederland handenvol geld. Ons sociale stelsel piept en kraakt onder de druk van alle mensen die er gebruik van moeten maken en dat moet allemaal betaald worden door de hardwerkende beroepsbevolking, die zelf inmiddels nauwelijks meer een cent te makken heeft. Steeds meer huishoudens moeten beknibbelen op eten en andere basisbehoeften, dus het is op z’n minst wrang dat de mensen die dan van jouw zuurverdiende geld meer krijgen dan jijzelf kunt kopen, beginnen te klagen dat het allemaal niet goed genoeg is. BVNL sympathiseert met echte vluchtelingen die hebben moeten vluchten voor oorlog, geweld en onveiligheid in hun eigen land. Maar ook aan barmhartigheid zit een grens. Nederland is geen bodemloze put, waar iedereen maar uit kan blijven drinken.
Volgens het COA wordt er momenteel geprobeerd met de groep asielzoekers ‘een oplossing te zoeken’. Wat BVNL betreft is die niet zo moeilijk te vinden. Asielzoekers die hier onderdak en eten krijgen, hebben niets te klagen. In hongerstaking gaan als je drie keer per dag een maaltijd geserveerd krijgt, terwijl de bevolking van Nederland hun kinderen niet eens meer fatsoenlijk te eten kan geven, is volstrekt misplaatst. Er hoeft dus helemaal niet naar een oplossing gezocht te worden, deze groep mannen moet gewoon eten wat de pot schaft. En anders kunnen ze gaan zoeken naar een opvanglocatie elders. Dat vindt BVNL sowieso een beter idee.
