(Door voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering)
Tijdens de coronacrisis nam voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering contact op met BVNL, om zijn ervaringen te delen met de Covid-zorg in het LUMC. Hij maakte melding van misstanden bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en nam ontslag, maar werd niet gehoord. Het naar buiten brengen van zijn verhaal leverde hem onlangs een zwijgclausule op bij zijn huidige werkgever. Maar Lijfering wil niet langer zwijgen. Daarom stuurde hij opnieuw een brief naar de IGJ en gaf BVNL toestemming om deze integraal te publiceren.
Achteraf bezien beschouw ik de covid-periode als een zedenmisdrijf, waarbij zowel de daders als slachtoffers om allerlei invoelbare redenen er zoveel mogelijk aan doen om de misdaad te ontkennen. Wat niet betekent dat de misdaad nooit heeft plaatsgevonden.
In onderstaande brief zie ik alleen maar slachtoffers die om redenen, waarnaar ik moet gissen, zichzelf een maat hebben aangemeten die hun niet paste. Dit heeft geleid tot hybris als dat je ‘met 50% van de kennis 100% van de besluiten moet nemen’, een uitspraak waarmee Mark Rutte ons op 12 maart 2020 de eerste lockdown in-rommelde.
Vier jaar na die eerste lockdowndatum, die ons land twee jaar lang in een verstikkende houdgreep hield, zat ik op het terras van Van der Werff, in het lentezonnetje een kopje thee te drinken met Miranda Tinnegieter. Miranda is mijn oud-leidinggevende, ze is klinisch-epidemioloog, trombose-expert en eindredacteur van een veel gelezen wetenschappelijk tijdschrift dat trombose als onderwerp heeft. Ofschoon ik, voormalig arts-epidemioloog, in 2021 afscheid had genomen van mijn Alma Mater en broodgever, het LUMC, uit onvrede over het covid beleid wat gebaseerd zou zijn op De Wetenschap, promoveerde die middag een oud-collega van mij en ik was uitgenodigd. Zodoende was ik in Leiden op bezoek en sprak ik met oud amice-collega’s. Miranda zei tegen mij: ‘Willem, dat wat Richard [Dommelen] en Frank [Vink] hebben gepubliceerd, en dat de wereld heeft veroverd als dat ernstige covid in meer dan de helft van de gevallen leidt tot symptomatische longembolie [Uitzending Nieuwsuur 30 april 2020], was inderdaad, en zoals jij hebt gesteld, medische nalatigheid,’
Dit klonk als een overwinning: eindelijk iemand die uit officiële hoek, ook al was het op een terras tijdens een persoonlijk gesprek, toegaf dat wat ik al in april 2020 had gezien en gemeld bij mijn destijds leidinggevenden: Miranda Tinnegieter en Fons Waaijer en daarnaast Richard Dommelen. Eindelijk erkenning. Het overwinningsgevoel was echter van korte duur, omdat Miranda daar achteraan plaatste: ‘maar covid is echt een heel erg trombogene ziekte,’ waarna we de rest van het gesprek bakkeleiden of covid nou wel of niet een nieuwe trombogeneziekte was, we er niet uitkwamen, waarna we geïrriteerd, maar nog steeds als vrienden, afscheid van elkaar namen. Zoals dat vaker bij mij gaat besefte ik me pas dagen later waarom ik mij zo geïrriteerd had aan het gesprek met Miranda: het was niet zozeer omdat we een meningsverschil hadden over het al dan niet trombogeen zijn van de ‘nieuwe ziekte’ covid, maar omdat de opmerking van Miranda die ze achter de erkenning dat er sprake was geweest van medische nalatigheid, nergens op sloeg. Medische nalatigheid gaat over het nalaten van een bepaalde medische handeling waardoor patiëntgevaarlijke situaties zijn ontstaan, mogelijk met de dood tot gevolg, en of covid nou wel of niet trombogeen is doet daar niets vanaf. Maar door de discussie te brengen op een academische vraag, dat is of covid al dan niet een trombogene ziekte is, werd het hele punt over de medische nalatigheid letterlijk vergeten. Dergelijke non-sequiturs, kwamen aan de lopende band voor gedurende de hele covid periode. Covid zag er van alle kanten uit als een seizoensgebonden luchtwegziekte, in de volksmond ook wel geheten: griep, maar covid was echt geen griepje (non-sequitur). Covid liet zich niet tegenhouden door mondmaskers, maar mondmaskers voorkwamen verspreiding van covid (non-sequitur). Trials hadden niet aangetoond dat covid werd voorkomen door vaccinatie met de mRNA elixers van oa Pfizer en Moderna, maar covid werd voorkomen door vaccinatie (non-sequitur). Of, waar ik dus melding van had gemaakt: patiënten die alle verschijnselen hebben van longembolie en opgenomen worden op de IC met covid, hebben longembolie en niet (alleen) covid!
Je moet je afvragen of het expres is dat mensen echt niet logisch na kunnen denken. Nou heb ik geen enkele reden om aan te nemen dat Miranda Tinnegieter mij op een dwaalspoor wilde zetten toen zij zei dat covid een trombogene ziekte is, en moet dus concluderen dat zij in dit specifieke geval niet logisch kon nadenken. Ze is niet de minste, zoals u uit de vorige alinea kunt halen: een trombose expert en epidemioloog die beter zou moeten weten, maar in een logische redenatie die over medische nalatigheid gaat verstrikt raakt in de non-sequitur dat covid een trombogene ziekte is.
Nou is het probleem van het stellen dat de ernst van de nieuwe ziekte, de noodzaak van de maatregelen, of de effectiviteit van het vaccin berust op een non-sequitur, je bijna als vanzelf in een welles-nietes discussie beland, zoals ik met Miranda Tinnegieter in een welles-nietes discussie belandde op dat terras in Leiden. Erger nog: door te stellen dat een bepaalde conclusie niet volgt op dat wat gezegd wordt (wat de definitie is van een non-sequitur) leg ik de bewijslast bij mezelf neer en moet ik aantonen dat wat gezegd werd en wordt over de nieuwe ziekte niet klopt, met grote kans om vast te lopen of te verzanden in belangrijke details, terwijl de protagonist (zij die wel in de nieuwe ziekte geloven) zich alleen maar bij het officiële standpunt hoeven te houden, en met Nieuwsuur, NRC, de Volkskrant en alle gehoorde experts kunnen zeggen dat covid een trombogene ziekte is en daarmee klaar. Want Nieuwsuur, NRC, de Volkskrant, gehoorde experts vergissen zich nooit! -Dat spreekt vanzelf…
En toch, nu ik hoop dat ik uw interesse heb gewekt, vraag ik een minuutje van uw tijd om te duiden dat de nieuwe ziekte die covid heette er nooit is geweest. Één minuut van uw tijd is niet veel als je het vergelijkt met de 2 jaar waarbij de samenleving op slot heeft gezeten vanwege allerlei ‘dagkoersen’, ‘boerenwijsheden’, ‘medische kennis’ en ‘wetenschap’ waarbij de paniek in de hoogste versnelling werd gezet door te zeggen dat: ‘covid is echt geen griepje’.
Daar gaan we: Als er een nieuwe ziekte is die dood en verderf veroorzaakt kan het niet anders zijn dan dat mensen die getroffen worden met de nieuwe ziekte eerder dan ‘normaal’ (toen de nieuwe ziekte nog niet aanwezig was) doodgaan. Roken is een goed voorbeeld: mensen die roken, sterven, gemiddeld, 3-10 jaar eerder dan niet rokers, weten we na bijna 50 jaar epidemiologisch onderzoek naar roken en overlijden. En de mensen die roken die weten het vanwege alle teksten die op de sigarettenpakjes staan: roken is dodelijk. Als gelegenheidsroker vind ik dat deze informatie best bekend mag zijn, ofschoon ik daar tevens bij opmerk dat roken zoveel meer is dan een zo lang mogelijk leven willen leiden.
Hoe zat dat met covid?
– Als volgt: Tussen maart-september 2020 stierven mensen met covid gemiddeld genomen op 82 jarige leeftijd, terwijl de gemiddelde leeftijd van overlijden in 2020 op 81 jaar lag. Conclusie: mensen met covid leven langer? – Dat wellicht niet (hoewel… als je ouderdomsziekten als longembolie niet langer behandelt met levensreddende antistolling maar met mechanische beademing, dan begrijp ik die 82 jaar ook nog wel: tijdens de eerste golf werd voornamelijk bij oudere mensen covid vastgesteld en die kregen niet de levensreddende medicatie die ze hadden moeten krijgen, zie hier), maar ze leefden in ieder geval niet korter, wat aangeeft dat het simpelweg onmogelijk is dat er een ‘nieuw’ virus op de loer lag om mensen eerder te laten sterven. Dit is alles wat u moet weten over de nieuwe ziekte covid: in 2020 gingen mensen met covid niet eerder dood dan mensen waarbij geen covid was vastgesteld. Daarom kan er geen sprake zijn van een nieuwe ziekte waarvan je eerder dood gaat!
Nou kan ik hier aanvullende argumenten op geven om daarmee de zaak verder dicht te timmeren. Denk bijvoorbeeld aan de hoeveelheid mensen die doodgingen met griep in griepseizoen sept 2017-sept 2018 (n=9000, RIVM data) ten opzichte van mensen die doodgingen met covid in covid seizoen maart-sept 2020 (n=6000, RIVM data) of hoeveel mensen in 2020 op de IC lagen in de ‘overbelaste zorg’ ten opzichte van vorige jaren (=minder, stichting NICE data), maar ik raak zo gedeprimeerd van het idee dat we twee jaar lang voor niks (voor niks!) in lockdowns hebben gezeten, dat ik hier niet verder op wil doorgaan. En wat voor mij geldt, geldt voor een ieder die tussen 2020 en 2022 in Nederland leefde. Daarom denk ik dat ik met bovengenoemde wijsheid, zoverre onbekend, ook maar iemand blij maak. En toch, en toch, door te verzwijgen dat al die lockdowns en andere gekkigheid tgv afwezigheid van een nieuwe ziekte totaal zinloos waren, maak ik het alleen maar erger voor een ieder wiens ellende ten gevolge van aangeprate angst, eenzaamheid, demoniseren, onnodig medisch handelen en moreel- dan wel financieel ten gronde gaan verzwegen wordt omdat we het niet leuk vinden om over deze tijd te praten! En dus praat ik maar.
Overigens kan je je afvragen of ik degene moet zijn die praat. Immers, zij die zeggen dat covid (ik weiger die ‘ziekte’ in kapitale letters te schrijven) de nieuwe ziekte is/was en daarom de (anti)sociale maatregelen rechtvaardigden, bij hen ligt de zogenaamde bewijslast. Of zoals Carl Sagan zei: ‘Extraordinary claims require extraordinary evidence.’ Leest u anders even mee met hoe WHO Directeur-Generaal Tedros op 11 maart 2020 officieel verklaart dat de covid pandemie een feit is. – Een hogere instantie voor wereldwijde gezondheidsproblemen dan de WHO is er niet. Leest u in de verklaring van Tedros ook maar iets terug waarin een onweerlegbaar feit wordt gepresenteerd dat covid de nieuwe ziekte is? Wordt er bijvoorbeeld door de WHO verwezen naar een studie die aantoont dat er niet alleen meer mensen met ‘covid’ worden ‘besmet’, maar dat er ook meer mensen dan normaal doodgaan nu er ‘getest’ wordt met een PCR? – Leest u zelf maar en lees het nog een keer en nog een keer.
De enige toename die de WHO op 11 maart 2020 wereldwijd ziet, is een toename van ‘covid cases’.
– Wat zegt dat? Nou ja, dat hoe vaker je een ‘test’ inzet die moet aantonen of iemand covid heeft, hoe meer mensen een covid positieve uitslag krijgen. Iets soortgelijks had je ook kunnen krijgen als artsen bij de poort van ziekenhuizen hadden besloten om een ieder ‘covid’ positief te noemen bij het dobbelen van een steen die op zes valt. Hoe vaker je dobbelt met zo’n steen, hoe meer mensen een positieve covid uitslag krijgen. Dat was het… Covid is een wetenschappelijk schandaal waarbij vergeten is dat de hoeksteen van wetenschappelijk onderzoek vergelijken is (iets ten opzichte van iets anders bepalen) alvorens je kan zeggen of iets meer of minder is dan anders.
Dat zo’n open deur totaal genegeerd is door de volledige wetenschappelijke wereld is onbegrijpelijk, maar waar. Zo mogelijk nog onbegrijpelijker is waarom diezelfde wetenschappelijke wereld anno nu in alle toonaarden zwijgt over dat waarvan zij niet de aanstichter is, maar wel de uitvoerder.
Waar ook niet over gepraat wordt…
– Dat de Pfizer trial niet aantoont dat het vaccin 95% effectief is (tgv lost to follow up; al bekend op 4 januari 2021=4 dagen na de officiële wetenschappelijke publicatie van Pfizer)
– Dat al in januari 2021 bekend was dat boosters niet werken (studie van oa OMT lid Marc Bonten)
– Dat covid niet dodelijker was dan seizoensgebonden griep (al op 17 maart 2020 aangetoond=5 dagen nadat Nederland in lockdown ging, door John Ioannidis)
– Dat volgens de WHO nooit aangetoond is dat mondmaskers virusverspreiding voorkomen (studie uit juni 2020: GRADE Laag)
En dat dit allemaal wijsheden zijn die je kunt terugvinden in de wetenschappelijke tijdschriften waarvan medische experts altijd het tegenovergestelde hebben verkondigd. – Hoe kan dit?
Simpel: medische experts lazen in 2020-2022 geen medisch wetenschappelijke tijdschriften, maar haalden hun waarheden uit kranten en andere media, waar hen de slogans werden voorgezegd als ‘meer dan 90% effectief’ en ‘met 50% van de data 100% beslissingen nemen.’ -Bewijs? Kijk bv naar hoe al die experts in november 2020 over elkaar heen buitelden om de meer dan 90% effectiviteit slogan van Pfizer CEO Bourla (die het met de media had gedeeld) na te praten, terwijl Pfizer haar resultaten pas twee maanden later publiceerde in een wetenschappelijk tijdschrift. Hier preken twee experts de passie bij Tijs van den Brink:
‘Hoogleraar klinische epidemiologie Frits Rosendaal en Ernst Kuipers, voorzitter van het Landelijk Netwerk Acute Zorg, zijn erg enthousiast over het nieuws dat farmaceut Pfizer zegt te beschikken over een vaccin met 90 procent betrouwbaarheid. Het is geen verkooppraatje, denkt Rosendaal: “Valsspelen met getallen, dat kan écht niet”, zegt hij in Dit is de Dag.’
En dat terwijl diezelfde Rosendaal jaren voor 2020 wist dat de farmaceutische industrie aan de lopende band valsspeelde met getallen! Lees zijn oratie er maar op na (uit 1998 geloof ik), of lees hier een lijvig rapport van de SP uit 2005, waar Frits Rosendaal aan heeft meegewerkt, en heel goed aangeeft dat je de farma niet op hun blauwe ogen kunt vertrouwen. Niet dat ik Frits Rosendaal en soortgelijke hoog-geleerden die pre 2020 in de farmaceutische industrie de duivel zagen inconsistent zou noemen. Deze experts praatten gewoon heel netjes de media na: voor 2020 speelden de farmaceutische industrie vals met getallen (mocht van de media gezegd worden, dus experts zeiden het na), en in 2020 zei de media het precies andersom en experts met hen. Agnes Kant, epidemioloog, directeur bijwerkingen centrum LAREB, voormalig politica en de opsteller van voornoemd SP rapport, doet overigens niet heel anders. Voor 2020 anti-farma, in 2020-2024 pro (het viel allemaal heel erg mee met die bijwerkingen van vaccins), en nu, nu de rook is opgetrokken, weer voorzichtig het anti-farma gezicht zijn in de media. Al die wetenschappelijke experts zijn allemaal hetzelfde. Wie er één beschrijft, beschrijft ze allen of zoals het spreekwoord zegt: Van hetzelfde laken één pak!
In mijn (verwijderde) blog MORONA-We doen het voor de zorg (waarin ik in een fictief verhaal de corona-wetenschap zoals die tussen maart-december 2020 gebezigd werd op de afdeling waar ik werkte: de klinische epidemiologie van het LUMC) gaf ik het hoofd van de afdeling niet voor niets de naam mee van het op hem gemodelleerde karakter Fons Waaijer: iemand die met alle winden meewaait. Verder was hij op mijn blog anoniem gemaakt doordat ik hem nergens bij zijn echte naam noemde, ware het niet dat ik van mijn huidige werkgever dat blog moest verwijderen nadat ik op 31 mei 2024 mijn verhaal had gedaan (bij Wybren van Haga) over wat er met mij was gebeurd in een tijd dat ik nog niet bij mij huidige werkgever werkzaam was. Met andere woorden, waar bemoeide mijn huidige werkgever zich mee? En waar dachten zij het recht vandaan te halen om mij de mond te snoeren? – Daarover later meer. Eerst dit. Miranda Tinnegieter wist al in januari 2021 dat zij zich liet vaccineren. Toen ze mij vroeg of ik me ook zou laten vaccineren, zei ik: ‘Nee.’ Ik had namelijk de Pfizer resultaten uit de NEJM publicatie wel gelezen, en zag geen voordelen van vaccinatie, maar wel een hele hoop bijwerkingen. Toen ik haar vroeg: ‘Heb jij de publicatie gelezen’, antwoordde zij: ‘Nee.’ En waarom zou je ook, als je weet dat alle Pravda (waarheid) enkel en alleen in de krant staat. En de kranten: die waren erover uit: natuurlijk liet je je vaccineren. En voor wie in het LUMC twijfelde, die werd doorgestuurd naar Fons Waaijer of naar dat andere licht, cardioloog, bestuurslid en zelf benoemd hoofd acute coronazorg prof. dr Martijn Bruin, die in april 2020 wist te vertellen dat de hartinfarcten sinds corona misschien wel waren verdwenen vanwege de schone lucht???.
Nou weet ik dat sommige mensen, of misschien wel de meeste mensen denken: ‘Maar zo incompetent kan het toch niet zijn? Experts weten toch wel iets? Je schildert ze te simpel af Willem.’
– Toch niet.
Het is net als met covid. Waar je ook kijkt, het is niet zoals het je voorgespiegeld wordt, en toch staat het overal letterlijk beschreven. Covid was niet de nieuwe ziekte, dit staat in de wetenschappelijke tijdschriften waar experts zich in die tijd op beroemden, maar niemand neemt de moeite om die wetenschappelijke stukken na te lezen. In plaats daarvan praten experts de media na, die het ook niet weten, en komen ze met hun geleuter weg omdat ze op een plaats zitten waar geen tegengeluid geduld wordt en de simpele ziel denkt: ‘Zo dom kunnen ze toch niet zijn?’
– Toch wel.
Incompetente mensen, men noemt hen experts, overschatten nogal eens hun eigen kunnen en daardoor wanen ze zich bovengemiddeld competent. Simpele zielen daarentegen hebben de neiging hun eigen kunnen te onderschatten. Dat kan een verklaring zijn voor het gebrek aan intellectueel zelfvertrouwen waar simpele zielen mee kampen: zij gaan ervan uit dat experts meer capabel zijn als zijzelf. In de psychologie heet dit het Dunning-Kruger effect.
Kan het nog incompetenter?
-Zeker!
Hier ziet u een oud-LUMC-collega in een Nieuwsuur uitzending uit april 2020 uitleggen hoe trombogeen het ziektebeeld covid is. Wie goed luistert hoort hem in de uitzending erkennen dat hij samen met zijn collega-artsen uit het LUMC, Erasmus MC en Amphia ziekenhuis de ziekte longembolie bij diagnosestelling van covid heeft gemist, waarvan ik melding maak (hier en hier) dat dit niks anders is dan het missen van een diagnose wat levensgevaarlijke situaties heeft opgeleverd. Ik zou het uit Nieuwsuur kunnen citeren, maar ik neem aan dat de lezer dat werkje ook zelf wel kan doen, want de lezer is ook, net als ik, naar de lagere school geweest waar je leert hoe je begrijpend moet lezen. En daarbij: ik heb er geen zin in, want ik vind het om te kotsen zo erg om de hybris weer aan te moeten horen van een expert die niet beter wist, maar wel geacht werd het beter te weten. Waar het op neerkomt is dit: Mijn oud-LUMC-collega zegt in de Nieuwsuur uitzending dat
1. Patiënten met ernstige covid een longembolie hadden bij opname;
2. Dat deze longembolie volledig is gemist, waardoor;
3. Patiëntgevaarlijke situaties zijn ontstaan waaronder overlijden ten gevolge van nalatig handelen (i.e., het niet op tijd starten met levensreddende antistollingstherapie bij patiënten die een longembolie hebben).
Ofschoon ik werkelijk geen zin heb om de Nieuwsuur uitzending te citeren, ben ik wel zo wetenschappelijk ingesteld om te kijken waar deze expert zijn relaas op gebaseerd heeft, en dat staat hieronder gerapporteerd, waar IGJ mee aan de slag kan. Kort gezegd: ook in dat wetenschappelijke artikel staat dat:
a. Patiënten met diagnose ernstige covid zijn op tijdstip van opname niet gescreend of ze al dan niet naast covid ook longembolie hadden (=fout gedaan=medische nalatigheid) en;
b. Sommige patiënten zijn door dit nalatig handelen overleden aan een niet vastgestelde longembolie (=fout gedaan EN fout gegaan=medische nalatigheid+een calamiteit volgens de definitie van IGJ, die ALTIJD gemeld moet worden)
Voor de IGJ inspecteur (en zij die meelezen) het volgende:
Richard Dommelen et al bekentenissen dd april 2020 welke op Nieuwsuur worden gemeld zonder het te melden.
Titel: Confirmation of the high cumulative incidence of thrombotic complications in critically ill ICU patients with COVID-19: An updated analysis.
Vindplaats: https://www.thrombosisresearch.com/article/S0049-3848(20)30157-2/fulltext
1. Dood tgv nalatig handelen: auteurs zeggen het zelf.
‘Second, most of the patients who died had not been referred for imaging tests [CT angiografie] to diagnose thrombotic complications. It is likely that at least some of the deceased actually had developed PE [longembolie],in which case adjusting for competing risk of death could have led to an underestimation of the incidence.’
Met andere woorden: de auteurs/artsen hebben volgens eigen zeggen de diagnose longembolie gemist bij overleden patiënten, maar stellen niet de juiste conclusie (=nalatig handelen met daaruit volgende juridische en medische consequenties), maar maken zich zorgen over de statistiek (‘underestimation of the incidence.’)
2. Niemand is gescreend op longembolie (met CT angiografie) op het tijdstip van opname.
Auteurs zeggen:
‘Some argue that the PEs [longemboliën] in patients with COVID-19 are foremostrepresentative of an in-situ [al bestaande] immunothrombosis [trombose die zich ontwikkelt op het moment van ‘infectie’=wanneer de infectie wordt vastgesteld=in dit geval op het moment van klinische opname] and part of the clinical presentation of severe COVID-19 pneumonia [8, 9, 10], [de immunothrombosis hypothese is overigens een al lang (ver voor 2020) veronderstelde hypothese, zie bv hier, maar dit terzijde]
although the majority of PE patients in our cohort had at least segmental pulmonary thrombi (Table 1), compatible with conventional thromboembolic origin [11]. [Met andere woorden: patiënten hadden conventionele longembolie en het hele idee van covid was niet nodig om het ziektebeeld wat auteurs zagen te verklaren vanuit de nieuwe ziekte covid!, erkennen de auteurs hier]
Following the immunothrombosis hypothesis, PE [longembolie] would be prevalent [al aanwezig op het moment van opname] and not incident [ontwikkeld gedurende de opname] in the patient population under study, especially if the COVID-19 pneumonia is ultimately fatal.’
Met andere woorden: Volgens de auteurs hadden patiënten mogelijk al PE (pulmonaryembolism=longembolie] op het moment van opname, maar dit konden zij niet bevestigen dan wel ontkrachten in het artikel. De enige denkbare reden waarom de immunothrombosishypothese (‘Prevalent PE’) niet bevestigd kon worden door de auteurs is omdat auteurs de info over de trombose/PE status ttv opname niet hadden. Want hadden ze deze informatie wel, dan konden de immunothrombosis hypothese ontkrachten dan wel bevestigen! Maar ze hebben de info niet (geen beeldvorming bij opname mbv CT angiografie), dat zeggen de auteurs hier in hun eigen woorden, die hierboven, geciteerd, staan beschreven, en die precies aansluiten op dat wat ik zeg tegen Wybren van Haga tijdens de Podcast uitzending over hoe artsen medisch nalatig zijn geweest bij het niet vaststellen/uitsluiten van longembolie op moment dat de patiënt werd gediagnosticeerd met ‘ernstige COVID-19’, aan de beademing werd gelegd in een afgesloten isoleerruimte zonder daarbij behandeld te worden met therapeutische waarden van antistolling en verder aan hun lot overgelaten werden (20% stierf binnen 3 weken).
Conclusies die je uit het artikel kunt trekken:
a. Patiënten met diagnose ernstige covid zijn op tijdstip van opname niet gescreend of ze al dan niet naast covid ook longembolie hadden, terwijl ze wel symptomen van longembolie hadden (=fout gedaan=medische nalatigheid) en
b. Sommige patiënten zijn door dit nalatig handelen overleden aan een niet vastgestelde longembolie (=fout gedaan EN fout gegaan=medische nalatigheid+een calamiteit volgens de definitie van IGJ die ALTIJD gemeld moet worden:
Over deze zaak heb ik overigens IGJ al voor het eerst geïnformeerd in december 2021, maar IGJ heeft al mijn meldingen (waar ik in mijn verwijderde blog dieper op inga) afgedaan als niet behorend tot het proces dat zij volgen, ofschoon volgens hun eigen regels een calamiteit altijd aan hen gemeld moet worden (hoort tot het proces!).
– Kan het nog incompetenter?
Zeker. Daags nadat ik deze melding over nalatigheid in het openbaar bespreek met Wybren van Haga, werd ik op mijn werk gerapporteerd door 2 collega’s (wiens naam ik niet weet), dat er in de organisatie een subversief denker zit, en die moest worden aangegeven.
– Waarom aangifte gedaan?
Voor mijn eigen bestwil natuurlijk, net zoals in het verleden subversieve mensen die onderduikers herbergden werden aangegeven bij de toenmalige autoriteiten. Voor hun eigen bestwil, uiteraard. Wat ik toen meemaakte in een achterkamertje van een grijs kantoor is zobizar dat ik het nauwelijks opgeschreven krijg. Het directielid dat tegenover me zat ging op tilt van mijn uitspraken die ik in het openbaar had gedaan, niet zozeer omdat ik allerlei privé ontboezemingen doe tijdens de podcast en op mijn blog (iets waar ik zelf wel moeite mee had en heb), maar vanwege de zinsnede dat ‘covid=griep+medische nalatigheid, niets meer, niets minder’. DAT MOCHT NIET GEZEGD WORDEN. En waarom niet, vroeg ik, waarop het directielid zei: ‘Daar ga ik niet eens op in!’ Mijn werkgever zei en zegt namelijk dat covid wel de nieuwe ziekte was en is die alle maatregelen goedpraat, en dat is zoals dat heet ‘the bottomline’, de ‘consensus’ of de ‘conventionele wijsheid.’ En de consensus is alles in de medische wereld, zelfs al staat er niks over de consensus in de eed van Hippocrates waar elke medewerker van de organisatie waarvoor ik werk dagelijks aan gememoreerd wordt (de eed staat pontificaal opgeschreven boven de ingang van het kantoor waar ik werk). Het is niet het primum non nocere of in dubio abstinae, maar de heilige consensus die de geneeskunde bepaalt. Net zoals in Galileo’s tijd, zeg maar, waar toen de consensus was dat de zon om de aarde draaide en niet andersom. En wie andersom zei, was een subversief denker en mocht vrezen voor de brandstapel of werd anderszins ‘geholpen.’ Er is niet veel veranderd sinds die tijd!
Hier is die eed, die ik destijds mocht uitspreken. Zeg maar waar ik het fout doe:
‘Nederlandse artseneed (2003)
Ik beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd[voor de patiënt, niet voor de organisatie of fouten makende artsen, lees ik daaruit].
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen. Ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving en zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.
Dat beloof ik.’
Dat beloofde ik in 2004. En zelfs als ik het niet had beloofd, spreekt die hele artseneed als vanzelf. Voor mij wel.
Wat ik mocht doen om mezelf te helpen, was een straf voor mezelf uitkiezen. De straf die ik uitkoos en op mijzelf mocht toepassen is interessant. In de novelle ‘Wij’ van Zamyatin komt één van de hoofdpersonen aan het eind van de dystopische novelle erachter dat Vadertje Staat niet het beste voorheeft met de bevolking. Wat bij de hoofdpersoon paniek, angst, psychisch lijden, ook wel genoemd ‘cognitieve dissonantie’ veroorzaakt, en waar Vadertje Staat hem vanaf helpt door hem te verwijzen naar het medisch centrum, waar hij een lobotomie krijgt en daarna voelt de hoofdpersoon niets meer. Mij werd door mijn werkgever aangeraden om hetzelfde te doen als de hoofdpersoon uit Zamyatin’s Wij, dat wil zeggen dat ik om de paniek van mijn werkgever, hun psychisch lijden en cognitieve dissonantie veroorzaakt doordat ik het artikel van Dommelen et al er wel op nagelezen had (en tot subversieve conclusies kwam) weg kon nemen door een lobotomie op mezelf uit te voeren.
Hoe die lobotomie eruit zag:
1. Ik moest mijn blog verwijderen;
2. Ik mocht nooit meer over medische zaken spreken in het openbaar tenzij ik mijn werkgever vooraf om toestemming had gevraagd;
3. Ik moest dit beloven en ondertekenen in een door de arbeidsjurist opgesteld zwijgcontract;
4. En als klap op de vuurpijl werd mij met grote vriendelijkheid aangeraden om spoedig psychische hulp te zoeken om me verder te laten helpen, ik zie namelijk zo veel en dat is zo vervelend voor mij; volgens die blinden is het heel fijn om in een wereld te leven waarbij iemand anders je de ogen uitsteekt,of zoals dat hoofdpersonage uit Zamyatin’s novelle geholpen werd door een lobotomie te krijgen.
– Mijn werkgever mag zichzelf gelukkig prijzen dat ik deze gang van zaken ziekmakend vind. Ik vind dat mij niets anders rest, wil ik niet aan deze geschiedenis ten onder gaan, ik er nog een schepje bovenop moet doen door nog meer te melden dan dat ik al deed op mijn blog en in de eerdere podcast met Wybren van Haga.
Blijft over: waarom doet de medische wereld zo gek? Hier is mijn antwoord:
Bij de organisatie waarvoor ik werk is het niet anders is dan bij andere (medische) organisaties, dat is dat de conclusie vooraf bekend staat en niet in twijfel wordt getrokken door de werknemer want dat wordt ‘onprofessioneel’ gevonden (Lees: DAT MAG NIET), waarna werknemers er alles aan doen om die conclusie te bevestigen, inclusief hunzelf bedriegen. Het is bewust onbewust.
Ik zie dit gedrag als een relatie die iemand aangaat met een ander waarvan hij of zij vooraf misschien wel weet dat ie de relatie niet moet aangaan. Maar er is nou eenmaal voor gekozen (de conclusie staat), en dan gaat het maar door en door en door (bewijzen vinden dat de relatie werkt). Of zoals ze bij het Sire filmpje zeiden over huiselijk geweld: ‘Het houdt niet op, niet vanzelf’.
De werknemers van organisaties die doen alsof covid maatregelen en covid geneeskunde het beste is sinds de komst van Jezus, zijn dader en slachtoffer tegelijk. Dit maakt het zo moeilijk (voor hen) om eruit te stappen, terwijl het voor een buitenstaander (als eenieder die wel een wetenschappelijk artikel kan of durft te lezen zoals ik dat bv met het artikel van Dommelen et al heb gedaan) overduidelijk is dat de conclusie (als dat covid leidt tot longembolie: in auteurs’ woorden: ‘incident pulmonary embolism’) nooit vooraf gesteld had mogen worden.
Dit alles is zo klaar als een klontje. Maar er komt nog iets bij. Iets wat de corona-periode zo moeilijk voor mij maakt: Een slachtoffer die moet zwijgen over dat wat hij heeft gezien (als mijn huidige werkgever die echt wel iets heeft gezien) reageert dat veelal onbewust af op anderen afhankelijken (als ik) die het slachtoffer (mijn werkgever in dit geval) erop wijst dat de ‘normaliteit’ ervan niet geaccepteerd moet worden. Dit valt voor een slachtoffer (als mijn werkgever) niet te accepteren omdat het psychisch lijden van het slachtoffer niet meer te dragen is (cognitieve dissonantie). Dat moet zich op de een of andere manier uiten. Externaliserend dus richting de ‘wappies’ (ik dus, die van zijn werkgever een lobotomie mag ondergaan zodat het lijden van mijn werkgever wordt gestopt).
Maar het kan nog erger: ik mag mezelf het zwijgen opleggen, met als ultieme mogelijkheid de zelfmoord. Voor wie niet gelooft dat werknemers die iets hebben gezien wat NIET door de beugel kan, maar die zichzelf het zwijgen hebben opgelegd of hebben laten opleggen zelfmoord kunnen plegen, die leest de geschiedenis van Arthur Gotlieb er maar op na.
– En voor wat?
– Om de consensus te behouden?
– Of omdat de artseneed zegt: ‘Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd’? Heb ik die zinssnede misschien altijd verkeerd begrepen? Is die zinsnede wellicht van toepassing op organisaties die medische misstanden willen verzwijgen om zo hun falende amice-collegae de hand boven het hoofd te houden? Is dat wat de artseneed inhoud? Mogen van die organisaties en artsen patiënten letterlijk doodvallen? Is dat wat de corona-periode verklaart? – Het zou een hoop verklaren!
– Uit deze publicatie kunt u halen dat ik niet voor de zelfmoord heb gekozen: want ik laat me niet het zwijgen opleggen en spreek voor patiënten die hebben mogen lijden door medische blunders. Maar voor mijn amice collegae (oud en nieuw) die zichzelf blijven bedotten en anderen het zwijgen willen opleggen omdat iets tegen de consensus spreekt en waarvan zij zo in paniek raken: voor hen vrees ik het ergste. Toch ben ik niet zo geïnteresseerd in The Everlasting.* Wel wil ik het graag voorkomen. Zo dient deze brief dan ook gelezen te worden.
* Manic Street Preachers – The Everlasting
Dit moet stoppen.
Na vier jaar ellende, mag dat wel wat emotioneler opgetekend worden vind ik: DIT. MOET. STOPPEN!!
Het stopt niet door het te verbergen, door het in te slikken, door het te demoniseren, door het voor gek te verklaren. Dit stopt alleen door het openbaar te maken. De medische wereld, de academie, en aanverwante ambtelijke organisaties hebben collectief gefaald tijdens de corona-periode en Nederland onnodig twee jaar lang in een wurggreep gehouden. De schade die hieruit is voortgekomen kan niet anders dan ontstellend zijn. Het wordt hoog tijd om die schade op te nemen, uit te werken en om te kijken in hoeverre deze schade nog gecompenseerd kan worden. Daarnaast zal er een verandering plaats moeten vinden in de organisatiestructuren van genoemde organisaties die werken met conclusies die al vast staan voordat er ook maar iets van feitelijke data aanwezig zijn, en waarop luchtkastelen zijn- en worden gebouwd.
Is er een verweer mogelijk?
Eigenlijk niet.
En toch, en toch…
Een van de meest vervreemdende dingen die ik vanaf 2020 heb meegemaakt, is als ik kijk naar mijn kritiek die in deze brief staat en dan kijk naar de mensen op wie ik kritiek heb. Alsof ik het over twee verschillende werelden heb!
Met niemand van de mensen op wie ik kritiek uit heb ik ooit, hoe zeg je dat, arbeidsrelationele problemen gehad. Miranda Tinnegieter beschouw ik als een vriend en wellicht daarom heb ik de meeste kritiek gespuid op haar. Ze is ook de enige uit de academie die oprecht geprobeerd heeft om mijn covid kritiek en, toch wel, roekeloze beslissingen die ik nam door oa een blog onder eigen naam te publiceren te begrijpen. Ze begreep me niet, maar ze probeerde het wel. Meer kan je niet van een vriend verlangen. Voor alle andere mensen die ik hier noem (soms zonder naam), inclusief die twee klikspanen (van wie ik wel denk te weten wie zij zijn) zijn in min of meerdere mate… ook vrienden. Ik weet dat al deze mensen, net als ik, goed bedoelen en hun uiterste best doen om hun beste beentje voor te zetten, elke dag weer. Ben ik dan niet te kritisch? Doe ik deze mensen geen schade aan door ze zo in het openbaar de les te lezen? En wat te denken van mijn huidige werkgever, die ondanks mijn kritiek echt wel zijn best heeft gedaan om mijn leefwereld leefbaar te houden binnen de mogelijkheden die zij voor mij in juni 2024 zagen? Val ik geen mensen af? Ben ik niet te impulsief? Scheelt er iets aan mij? Moet ik geduld betrachten?
– Maar ook dit zijn non-sequiturs. Het gaat er niet om, hoe goed al mijn collega’s (oud en nieuw) op hun manier het beste met mij voorhebben en ik met hen. Het gaat erom dat een bepaalde som onjuist beantwoord is, dat zag ik en dat zie ik al vier jaar lang.
Kijk naar wat ik in deze brief heb afgeleverd. Er valt geen speld tussen te krijgen, het is een sluitende boekhouding, zoals ze dat bij de belastingdienst noemen. Ik ben verplicht, als arts-epidemioloog om die sluitende boekhouding aan u te tonen en met de wereld te delen.
Alvorens te publiceren heb ik de volgende acties ondernomen:
1. Ik heb mij ziek gemeld bij mijn huidige werkgever. Ik ben er ook ziek van;
2. Deze brief is voor publicatie doorgestuurd naar IGJ en de Volkskrant;
3. Ik heb in de begeleidende brief naar IGJ en Volkskrant uitgelegd dat, ofschoon ik denk dat deze brief veel goed kan doen, in ieder geval om de boel in de medische wereld weer een beetje in beweging te krijgen, het de vraag is of het op deze manier moet. De medische wereld zoals ik het zie, mee heb gemaakt en meemaak is een wereld van toenemende buikpijn. Alles moet maar binnen blijven. De shit mag niet naar buiten komen. Dat loopt niet goed af. Wat sturing vanuit IGJ of een Volkskrant hoe die shit naar buiten moet komen had ik erg gewaardeerd. Maar wederom heb ik geen adviezen gekregen van IGJ of Volkskrant en dus doe ik het dan maar op mijn eigen manier, zoals u ziet;
4. Ik heb de verantwoordelijkheid van het doen van deze melding van mij proberen af te schrijven richting IGJ en Volkskrant. Ik voel mijzelf in dit drama zonder proporties als de melder, en daarmee is mijn rol eigenlijk wel uitgespeeld. Maar over dat wat ik meld, daar moet wel voorzichtig mee omgegaan worden. Ik ontkwam er (bijna) niet aan om in deze brief man en paard te noemen, maar besef me dat voor sommige mensen, en dat geldt zeker voor de experts die tussen 2020-2023 zeer hoog van de toren hebben geblazen, dat de val (van deze publicatie) enorm kan zijn. Één Tuitjenhorn is genoeg. Maar één Arthur Gotlieb is dat ook. Ik moet ook aan mijn eigen gezondheid denken;
5. Nogmaals wil ik IGJ het dringende advies geven om deze zaak die met stupiditeit, nalatigheid en hybris van medisch experts aan elkaar hangt van mij over te nemen.
