Dat er tijdens de coronacrisis veel mis is gegaan wordt steeds duidelijker. Het coronabeleid en de door de overheid gecreëerde angst en paniek zijn een aanslag geweest op de publieke gezondheid. Bijvoorbeeld door uitgestelde en veranderde zorg in ziekenhuizen. Voormalig arts-epidemioloog Willem Lijfering werkte tijdens de eerste coronagolf in een groot academisch centrum waar hij de corona-gevallen moest tellen en duiden en zag het voor zijn ogen gebeuren. Hij trok aan de bel, bij het ziekenhuis, bij de IGJ, maar werd niet gehoord. Daarom maakte hij een manuscript van zijn verhaal. “Ik wil niet medeplichtig zijn aan deze misdaad. Als de IGJ niet wil luisteren, dan vertel ik het wel op een andere manier.”
BVNL publiceerde al eerder een reconstructie van Lijferings ervaringen met de zorg tijdens de coronacrisis en hoe deze volgens hem zodanig veranderde dat patiëntgevaarlijke situaties ontstonden en mensen ten onrechte als Covid-19 patiënten werden behandeld, met alle gevolgen van dien. Deze publicatie hebben wij geanonimiseerd, op verzoek van Willem Lijfering zelf. Zijn uitspraken bij zijn werkgever leidden tot niets, waarna hij zijn ontslag indiende. De meldingen die hij nadien deed bij de IGJ leverden ook niets op. Nu, drie jaar later, verdwijnt de enorme nevenschade van het coronabeleid in de doofpot, terwijl de ‘onverklaarbare’ oversterfte oploopt. Deskundigen en onderzoekers geven aan dat de veranderde zorg tijdens de coronacrisis mogelijk geleid heeft tot vele sterfgevallen en een afname van de publieke gezondheid. Zo liet gezondheidseconoom en universitair docent Eline van den Broek zien dat er duizenden hartpatiënten kwamen te overlijden, omdat coronapatiënten voorrang kregen. Inmiddels gaan er per dag 40 mensen meer dan verwacht dood. Terwijl iedere coronapatiënt en coronadode er een teveel was, worden de doden nu vakkundig onder het tapijt geveegd. Lijfering: “Omdat de IGJ niet met mijn meldingen aan de slag gaat en ik dit na meer dan twee jaar wachten ook niet meer zie gebeuren, zie ik geen andere mogelijkheid om dit tot een publieke zaak te maken, door uit de anonimiteit te treden. Er is sprake van medische nalatigheid op grote schaal en dat moet aan het licht komen.”
BVNL publiceert een passage uit het essay dat Willem Lijfering schreef over zijn ervaringen in de zorg tijdens de eerste coronagolf. Het hele verhaal is te vinden op zijn blog.
De waarheid staat op zichzelf. Het maakt niet uit hoe je verwoord wat het antwoord is op 2+2, zolang je maar tot het juiste antwoord komt. In mijn manuscript kom ik tot het juiste antwoord op de vraag wat Covid is. Covid = griep + medische nalatigheid. Niets meer. Niets minder. Dat is wat ik wilde aantonen.
Maar dat 2+2 vier is mag niet in Nederland gezegd worden en dat is een probleem. En het wordt helemaal problematisch als allerlei experts (zij die het zogenaamd weten) in de pers gaan verkondigen dat het antwoord op 2+2 vijf is. En als die experts ook nog eens je baas zijn en je dwingen om hetzelfde te zien als zij, namelijk dat 2+2 vijf is en Covid echt geen griepje is, dan kom je in de problemen, zoals bij mij is gebeurd.
In december 2022 heb ik een 4-tal groepen (media, academie, justitie, en het algemeen publiek) op de man af gevraagd hoe zij dachten over de zinsnede: Covid = griep plus medische nalatigheid. Het is een kleine steekproef, en als epidemioloog dien ik u te waarschuwen dat de steekproef misschien wat te klein is om algemene conclusies uit te trekken. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt, en conclusies stel ik toch. Daarbij is mijn kleine steekproef oneindig veel groter dan al het gebluf waar mijn amice collegae tussen 2020 en 2022 hun meningen over Covid in de media op durfden te baseren.
Ik schreef dat ik mijzelf nog steeds beschouw als arts en epidemioloog en dat ik als zodanig al een tijdje aan de bel trek bij het IGJ. Ik schreef dat hetgeen ik in het ziekenhuis heb meegemaakt simpelweg niet normaal is. Maar IGJ speelt stommetje en laat niets van zich horen. Het is de zwijgcultuur zoals je die overal in het medische bestel vond en vindt. Voorbeelden te over en dat begint zeker niet bij Covid. Wat ik in het ziekenhuis tussen 2020 en 2021 heb meegemaakt is ronduit traumatisch. En zo hoor ik dat ook terug van andere spijtoptanten binnen het ziekenhuis.
Traumatisch of niet, dat wat in het ziekenhuis en in de hele academie is gebeurd, is in zoverre ik het kan overzien, een aaneenschakeling geweest van stupiditeit, ijdelheid, machtswellust en vooral: niet willen luisteren naar een ander geluid. Dat is stom, maar menselijk. Mensen zijn zwak en de boeken staan er vol van hoe mensen zich gaan gedragen als ze onbeperkt macht krijgen en niet tegengesproken kunnen worden. Misdadig wordt het als het zwijgen, tegen beter weten in, wordt aangehouden in de hoop dat Covid wel voorbijgaat. Covid gaat niet voorbij. De oversterfte en chronische ziekten ten gevolge van de prik zijn te ernstig. Om het te zien: daarvoor hoef je inmiddels geen epidemioloog meer te zijn. Ik heb voorbeelden in mijn eigen omgeving te over. En ik hoor ook andere mensen. Het onder het tapijt vegen van meer dan een miljoen extra doden in alleen al de EU (and counting) krijgt zelfs de meest gelikte prater niet voor elkaar.
Mijn trauma’s zijn gebaseerd zijn op de werkelijkheid en deze werkelijkheden beschrijf ik in mijn manuscript. Zo geef ik u daarin een casus waarin staat hoe (mijns inziens) de medische wereld massaal nalatig was door in de periode maart-juni 2020 longembolie met beademing en isolatie (en Remdesivir, Hydroxychloroquine etc) te behandelen, omdat ze dachten dat er sprake was van een luchtweginfectie (Covid), in plaats van longembolie (waarvoor je levensreddende antistollingstherapie dient te geven). De casus blijft echter hypothetisch zolang de IGJ niet nazoekt of dat wat ik meld inderdaad medische nalatigheid was. Waarom volharden in het willen melden van dit trauma? Ook dat weet ik eerlijk gezegd niet, anders dan dat ik me moreel verplicht voel om aan u te melden wat ik heb gezien.’
Lees hier het hele verhaal van Willem Lijfering.
Samen met BVNL heeft Willem Lijfering een Woo-verzoek ingediend bij het Ministerie van VWS, waarin wij verzoeken om alle communicatie tussen het Ministerie van VWS, de Rijksoverheid, de IGJ en het academisch centrum waar Lijfering als arts werkzaam was, over de diagnostische en behandelprotocollen bij patiënten met klachten die naast Covid-19 ook zouden kunnen wijzen op andere aandoeningen, zoals een symptomatische longembolie en de communicatie die er tussen bovengenoemde partijen is geweest rondom de meldingen van Lijfering bij de IGJ.
